هر آنچه درباره‌ی نمایشگر گوشی باید بدانید؛​​​​​​​

علائم اختصاری مربوط به نمایشگر گوشی می‌توانند کمی گیچ‌کننده باشند اما اگر می‌خواهید از بیشتر اعداد و علائم اختصاری مربوط به نمایشگر گوشی‌های هوشمند اطلاع پیدا کنید، بهتر است این مطلب را بخوانید.

انواع پنل‌های نمایشگر

در سال‌های اخیر، نمایشگرهای گوشی‌های هوشمند پیشرفت قابل توجهی داشته‌اند و به همین خاطر انواع و اقسام پنل‌ها با علائم اختصاری مختلف استفاده می‌شوند. به‌عنوان مثال می‌توانیم به AMOLED، LCD، LED، IPS، TFT، LTPS، LTPO و چندین نمونه‌ی دیگر اشاره کنیم.

علاوه بر این نام‌های گیج‌کننده، برخی شرکت‌ها برای نمایشگر گوشی‌های خود نام‌های جدیدی مانند سوپر رتینا XDR یا امولد پویا را انتخاب کرده‌اند که کاربران را بیش از پیش گیج می‌کنند. بنابراین در ادامه قصد داریم به تعدادی از مهم‌ترین پنل‌های استفاده شده برای نمایشگر گوشی بپردازیم.

به زبان ساده، در حال حاضر نمایشگر گوشی‌های هوشمند از دو پنل LCD و OLED بهره می‌برند. هر کدام از آن‌ها انواع و نسل‌های مختلفی دارند و بنابراین علائم اختصاری متفاوتی را به خود اختصاص داده‌اند. به‌عنوان مثال می‌توانیم به تلویزیون‌های LED، QLED و miniLED اشاره کنیم که هر سه نوعی از تکنولوژی LCD هستند
​​​​​​​

نمایشگر LCD چیست؟​​​​​​​

LCD مخفف نمایشگر کریستال مایع است و این نام به مجموعه‌ای از کریستال‌های مایع که با نور پس‌زمینه روشن می‌شوند، اشاره دارد. همه‌گیری این فناوری و ارزان بودن تولید آن باعث شده که به انتخابی محبوب برای نمایشگر گوشی و دیگر گجت‌ها تبدیل شود.

نمایشگرهای LCD به دلیل استفاده از نور پس‌زمینه معمولا زیر نور مستقیم خورشید عملکرد خوبی دارند اما در زمینه‌ی دقت رنگ نسبت به نمایشگرهای فاقد نور پس‌زمینه، از دقت کمتری بهره می‌برند. نمایشگر LCD گوشی‌های هوشمند معمولا از نوع TFT یا IPS هستند

TFT مخفف ترانزیستور فیلم نازک است که به نوع خاصی از پنل LCD مبتنی بر ماتریس فعال اطلاق می‌شود. ماتریس فعال به این معنی است که هر پیکسل به طور جداگانه به یک ترانزیستور و خازن وصل می‌شود. مهم‌ترین مزیت پنل‌های TFT به هزینه‌ی پایین تولید آن‌ها و کنتراست بیشتر در مقایسه با پنل‌های LCD قدیمی برمی‌گردد

از معایب آن هم می‌توانیم به مصرف انرژی بیشتر نسبت به سایر پنل‌های LCD، زاویه‌ی دید محدودتر و دقت کمتر در زمینه‌ی رنگ‌ها اشاره کنیم. به همین خاطر و البته به دلیل کاهش هزینه‌های ساخت دیگر پنل‌ها، نمایشگرهای TFT معمولا دیگر برای گوشی‌های هوشمند استفاده نمی‌شود

نمایشگر IPS

نمایشگرهای IPS (مخفف In-Plane Switching) برای تعیین رنگ و روشنایی هر پیکسل، نوری پلاریزه از میان فیلتر رنگی عبور داده می‌شود. این نوع نمایشگرها در زمینه‌ی زاویه‌ی دید عملکرد بهتری دارند و همچنین باید به بازتولید دقیق، صحیح و طبیعی‌تر رنگ‌ها اشاره کنیم. به دلیل همین مشخصه، معمولا این نوع مانیتورها برای ویرایش تصاویر توصیه می‌شوند.​​​​​​​

نمایشگر PLS LCD
تکنولوژی PLS اساسا همان IPS است. این تکنولوژی توسط سامسونگ توسعه پیدا کرده و مانند نمایشگرهای IPS از دقت رنگ بالا و زوایای دید مناسب بهره می‌برد. طبق اعلام سامسونگ، این نوع نمایشگرها هزینه‌ی ساخت پایینی دارند و از روشنایی بیشتر و زوایای دید بهتر نسبت به نمایشگرهای IPS ساخت LG بهره می‌برند. اما در نهایت، انتخاب بین پنل‌های PLS و IPS به سلیقه‌ی خریدار بستگی دارد.


تفاوت‌های بین LED و LCD

بعد از معرفی تلویزیون‌های LED کاربران زیادی فکر می‌کردند که بین تلویزیون‌های LED و LCD تفاوت زیادی وجود دارد. اما در نهایت مهم‌ترین تفاوت آن‌ها به نور پس‌زمینه برمی‌گردد و در تلویزیون‌های LED، این فناوری برای تولید نور پس‌زمینه استفاده می‌شود.

با توجه به اینکه نمایشگرهای LED و LCD از نور پس‌زمینه بهره می‌برند، کنتراست کمتری نسبت به نمایشگرهای اولد ارائه می‌دهند زیرا در تکنولوژی LED و LCD بخش‌هایی از نمایشگر خاموش و روشن می‌شوند ولی در نمایشگر اولد هرکدام از پیکسل‌ها به طور جداگانه می‌توانند چنین کاری را انجام دهند.

نمایشگرهای AMOLED​​​​​​​

AMOLED مخفف دیود نورافشان آلی ماتریس فعال است. بر خلاف نمایشگرهای LCD که دارای نور پس‌زمینه هستند، در پنل‌های OLED هر کدام از پیکسل‌ها می‌توانند به طور جداگانه خاموش و روشن شوند. به همین دلیل بخش‌های سیاه در نمایشگرهای OLED عمق بسیار بالایی دارند و نسبت کنتراست تصویر هم به‌شدت افزایش پیدا می‌کند. همین قابلیت خاموش کردن پیکسل‌های مجزا می‌تواند منجر به کاهش مصرف انرژی شود. باید خاطرنشان کنیم هزینه‌ی ساخت نمایشگرهای OLED بسیار بالاتر از نمایشگرهای LCD است. از ضعف‌های نمایشگرهای OLED می‌توانیم به سوختگی نمایشگر و فرسایش دیودها (به دلیل ارگانیک بودن) اشاره کنیم.​​​​​​​

تفاوت بین OLED، AMOLED و سوپر AMOLED

OLED مخفف دیود نورگسیل ارگانیک است. نمایشگر OLED از لایه‌های الکترولومینسانس تشکیل شده که می‌توانند نور لازم را بدون احتیاج به نور پس‌زمینه ایجاد کنند و با این کار در مصرف انرژی هم صرفه‌جویی می‌شود. معمولا از نمایشگرهای OLED استفاده شده در گوشی‌ها و تلویزیون‌ها به‌عنوان نمایشگرهای AMOLED یاد می‌شود.

AM موجود در AMOLED به ماتریس فعال اشاره کرد که با ماتریس غیرفعال در نمایشگرهای OLED معمولی موسوم به P-OLED فرق دارد و این نوع نمایشگرها در گوشی‌های هوشمند چندان استفاده قرار نمی‌شوند

سوپر AMOLED هم نامی است که سامسونگ برای برخی از نمایشگرهای ساخت خود استفاده می‌کند. این تکنولوژی در ابتدا برای گوشی‌های پرچم‌دار این شرکت و دیگر شرکت‌ها استفاده می‌شد اما حالا تعدادی از گوشی‌های میان‌رده هم از این مشخصه بهره می‌برند. در این نوع نمایشگرها، لایه‌ی لمسی با خود نمایشگر یکپارچه شده است.
نمایشگرهای سوپر AMOLED در مقایسه با نمایشگرهای AMOLED زیر نور مستقیم خورشید کیفیت بهتری دارند و در ضمن انرژی کمتری را مصرف می‌کنند. سامسونگ برای جدیدترین نسل این نوع نمایشگرها از اصطلاح امولد پویا هم استفاده می‌کند. اگرچه این شرکت در رابطه با معنای این اصطلاح توضیحات مفصلی را ارائه نداده، اما این نوع نمایشگرها از استاندارد HDR10+ پشتیبانی می‌کنند که به معنای پشتیبانی از طیف وسیع‌تری از رنگ‌ها و ارائه‌ی کنتراست بهتری است​​​​​​​